لا يتخذ المؤمنون الكفرين اولياء
من دون المؤمنين
من دون المؤمنين
ومن يفعل ذلك
فليس من الله فى شئ
فليس من الله فى شئ
الا ان تتقوا منهم تقئة
و يحذر كم الله نفسه و الى الله المصير
Tidak
(patut) ia mengambil oleh golongan yang beriman itu akan golongan ingkar sebagai
pembela selain daripada golongan beriman dan barangsiapa jua yang melakukan
sedemikian maka tiadalah daripada Allah pada sesuatupun, melainkan, bahawa
dibimbangi daripada mereka suatu kebimbangan. Dan Ia menghadirkan akan kamu
oleh Allah akan diriNya. Dan kepadaNya tempat kembali.
janganlah
orang-orang Yang beriman mengambil orang-orang kafir menjadi teman rapat Dengan
meninggalkan orang-orang Yang beriman. dan sesiapa Yang melakukan (larangan)
Yang demikian maka tiadalah ia (mendapat perlindungan) dari Allah Dalam sesuatu
apapun, kecuali kamu hendak menjaga diri daripada sesuatu bahaya Yang ditakuti
dari pihak mereka (yang kafir itu). dan Allah perintahkan supaya kamu
beringat-ingat terhadap kekuasaan dirinya (menyeksa kamu). dan kepada Allah
jualah tempat kembali.
Kepimpinan
umat sentiasa silih bertukar ganti antara golongan beriman dan golongan
ingkar. Perkara ini berlaku dalam negara umat Islam dan juga negara
bukan umat Islam. Pertukaran pemerintahan seperti ini telah berlaku
sejak dahulu lagi sebelum perutusan Muhammad RasululLah S.A.W. lagi.
Oleh itu kepimpinan tidak harus disempitkan kepada perlembagaan
sesebuah negara sahaja tetapi juga meliputi peranan pemimpin yang
menguasai pemerintahan. Individu pemimpin tidak harus dijadikan
sasaran serangan.
i. Menempatkan Diri Dalam Pemerintahan,
Sama ada Pemerintahan Zalim Atau
Pemerintahan Adil
Sama ada Pemerintahan Zalim Atau
Pemerintahan Adil
Yang
harus ditentang adalah polisi pemerintahan dan bukan individu
pemerintah. Masakan Tuhan mengutuskan nabi Musa A.S. kepada Fir'aun
semata-mata bertujuan memusuhi dan memerangi Fir'aun. Tuhan telah
mengutuskan Musa A.S. untuk berada dalam kalangan menteri yang
menguruskan perbendaharaan Fir'aun, sebelum baginda terhalau keluar
atas tuduhan jenayah atas perkara yang tidak sengaja baginda lakukan,
demi untuk tujuan membela. Tujuan jelas ini sendiri termaktub dalam
surah Al-Muzammil bahawa perutusan Muhammad RasululLah S.A.W dan
risalah kerasulan yang diteruskan oleh umat baginda adalah
sepertimana perutusan kerasulan Nabi Musa A.S. yang diutuskan kepada
kerajaan Fir'aun. Oleh itu pembawa risalah kerasulan RasululLah
S.A.W. mungkin juga individu yang berada dalam pentadbiran sesebuah
kerajaan yang pada pandangan umum, bukanlah individu yang menentang
individu pemerintah.
ii. Mengutamakan Golongan Yang Beriman
Kepimpinan
yang dilantik haruslah merupakan kepimpinan yang membawa
akibat golongan yang beriman akan terbela. Kini kita telah dapati,
pemerintahan yang terdiri daripada pemimpin yang datang daripada
suatu kaum telah mengakibatkan kaumnya sendiri telah terabai apatah
lagi daripada kaum itu sebahagian mereka adalah golongan yang
beriman. Islam tidak lagi dianggap sebagai agama bahkan hanya suatu
ajaran warisan.
iii.
Majikan Atau Guru Pengajar
Sebagai Kepimpinan
Sebagai Kepimpinan
Mempraktikkan
ayat sedemikian tidak harus ditujukan semata-mata sebagai untuk
memenuhi tanggungjawab melantik kepimpinan negara. Bahkan setiap
individu muslim harus bertanggungjawab kepada dirinya sendiri untuk
memilih pekerjaan atau menjadi pelajar yang majikan atau tenaga
pengajar mereka adalah pihak yang bertanggungjawab menjaga kebajikan
golongan beriman. Kegagalan untuk mematuhi perintah ini mengakibatkan
umat Islam kini, yang berada dalam keadaan dhaif di negara ini, telah mengambil majikan daripada golongan ingkar. Mereka
telah terdedah dengan dakyah yang tersebar sehingga sebahagian besar mereka
akhirnya telah dimurtadkan melalui program penghamilan dan
pemurtadan. Kerja-kerja aktif aktiviti pemurtadan juga berlaku kepada
pelajar-pelajar yang menuntut di institusi pengajian sehingga harapan
yang diletakkan kepada mereka menjadi pembela masyarakat, telah
musnah begitu sahaja.
iv.
Sejarah Penggerogotan Kepimpinan Umat
Apabila
berlaku peperangan kalangan sahabat RasululLah S.A.W. R.A.H.M suatu
masa dahulu, akhirnya telah dipersetujui pentadbiran negara telah
diserahkan kepada pihak yang bukan kalangan Ahlul Bait dengan
perjanjian bahawa kepimpinan selanjutnya harus diserahkan kembali
kepada ahlul bait. Selanjutnya, kepimpinan telah diwarisi dengan jalan
warisan kesultanan sehingga peranan Ahlul Bait telah dinafikan sama
sekali. Ahlul Bait sendiri dimusuhi umat sehingga sebahagian mereka
telah berhijrah ke negeri-negeri yang jauh bagi menghindari
fitnah-fitnah yang tiada berkesudahan. Kepimpinan dipegang oleh
golongan yang ingkar sehingga amanah penjagaan umat telah terabai
dalam tempoh yang lama. Perpecahan dalam agama telah berlaku apabila
wujud kumpulan Ar-Rafidhah yang menolak bulat-bulat kepimpinan
kesultanan sedemikian yang akhirnya menjurus kepada penolakan kepada
ajaran agama yang dilabelkan sebagai ajaran As-Sunnah. Puak Alawiyyin
muncul selepas itu yang mereka mendakwa bahawa mereka adalah
keturunan Ahlul Bait. Pada zaman pemerintahan kekhalifahan Bani
Umayyah, golongan Alawiyin ini sebahagian mereka telah dibunuh
beramai-ramai ketika mereka sedang mengerjakan ibadah haji.
Wanita-wanita mereka telah dirogol sebelum dibunuh semasa bulan
haram, di tanah haram oleh kepimpinan umat pada masa itu dan
sebahagian mayat telah dicampakkan ke dalam telaga zam-zam. Akibat
tindakan ini, permusuhan oleh puak Alawiyin dan golongan Ar-Rafidhah
terhadap bani Umayyah terus melowap-lowap sepanjang zaman.
Sekalipun
pemerintahan bani Umayyah telah tamat, pengamalan Islam melalui
pihak yang menerima pendekatan As-Sunnah telah juga dimusuhi oleh
mereka dan perkara ini telah berlanjutan sehingga kini. Kepimpinan
bani Umayyah telah digantikan oleh kepimpinan bani Abbasiyah yang
kepimpinan mereka telah menjauhi diri daripada pihak yang masih
meneruskan ajaran Islam melalui pendekatan As-Sunnah. Kepimpinan ini
terlalu mementingkan kaum-kaum daripada golongan Alawiyin dan
Ar-Rafidhah yang kebanyakan mereka terdiri daripada bangsa Parsi yang
mendakwa pemimpin mereka adalah daripada Ahlul Bait. Amanah tidak
lagi dipegang oleh bangsa Arab dan keberadaan umat semakin lama
semakin lemah atas perpecahan mereka dalam agama. Setelah serangan
puak Mongol, pemerintahan bani Abassiyah yang menjaga kekhalifahan
telah tamat dan peperintahan umat telah didominasikan oleh bangsa
Turki di bawah kepimpinan dinasti Uthmaniyah. Kerajaan Uthmaniyah
akhirnya runtuh atas sebab mereka terlalu mengutamakan bangsa Eropah
berbanding bangsa Arab. Dengan lenyapnya kekhalifahan Uthmaniyah,
umat Islam tidak lagi memiliki khalifah.
ii. Cadangan Penyelesaian Masalah
Umat Masakini
Umat Masakini
Perpecahan
umat atas nama kumpulan harus dihapuskan sama sekali. Ternyata
ulama-ulama yang mendakwa pengamal ajaran As-Sunnah telah gagal
menjagai umat sehingga kekhalifahan kini telah lenyap. Begitu juga
puak Ar-Rafidhah dan Alawiyin sehingga mereka telah menzalimi umat
yang menjadi rakyat mereka sendiri sehingga perpaduan umat menjadi
lemah dan kekhalifahan bani Abbassiyah yang mereka dukung suatu masa
dahulu tidak lagi dapat dipertahankan akibat serangan puak Mongol.
Mereka
harus semata-mata kembali kepada ajaran Al-Qur'an kerana ajaran
Al-Qur'an telah memerintahkan umat ini merujuk kepada atsar
RasululLah S.A.W. dalam memahami ajaran-ajaran Al-Quran. Al-Qur'an
juga memerintahkan peri pentingnya kembali kepada kepimpinan Ahlul
Bait yang merupakan kesinambungan keimaman daripada keturunan Nabi
Ibrahim A.S. Bahawa umat ini adalah umat yang satu, hanya mereka
terdiri daripada pelbagai bangsa dan puak agar mereka saling
mengenali. Kepimpinan telah direnggut daripada Ahlul Bait secara
paksa dan kepimpinan harus dikembalikan kepada Ahlul Bait sama ada
secara sukarela atau secara paksaan, sekiranya umat ini memilih
untuk menempuh suatu kehidupan yang baik di dunia dan di akhirat.
Umat
ini hanya diperintahkan untuk kembali kepada ajaran Tuhan dan
mengikhlaskan diri sepenuhnya dengan meninggalkan sebarang bentuk
ajaran yang menyengutukan Tuhan, yang selama ini yang telah
menyebabkan mereka berpecah belah dalam agama. Tuhan telah menamai
mereka sebagai Al-Muslimin. Mereka tidak harus menambah-nambah lagi
dengan nama-nama tambahan seperti Muslim Sunnah, Muslim Syi'ah,
Muslim Alawi, Muslim Tradisi, Muslim 'submission', Muslim Wahhabi dan
sebagainya. Perpecahan umat telah mulai berlaku zaman sahabat Usman
R.A. lagi dan umat ini harus kembali kepada satu Tuhan, satu kitab,
satu kepimpinan imam dan rujukan-rujukan lain yang mengecilkan
peranan Al-Qur'an haruslah ditinggalkan.
Tinggalkanlah lain-lain jenama Islam, kerana
sesungguhnya hanya ada satu sahaja Islam.
No comments:
Post a Comment