KERJA MENYAMPAIKAN RISALAH TUHAN

Manusia sama ada golongan ilmuwan atau orang-orang biasa, seringkali suka merujuk sesuatu perkara kepada mereka yang dikatakan lebih mahir. Ilmuwan-ilmuwan tentang alam suka sangat merujuk kepada pelopor-pelopor silam seperti Plato, Copernicus dan Galileo. Ahli-ahli astronomi gemar merujuk kepada penemuan Galileo, Newton dan Kepler. Ahli-ahli kimia suka merujuk kepada penemuan-penemuan Umar Ibnu Khayyam, Mendelev dan sebagainya. Ahli-ahli matematik pula merujuk kepada Aljabar dan Alkhwaritzmi. Tentang ilmu perubatan mereka merujuk kepada Ibnu Sina dan lain-lain lagi. Demikian itu batas-batas disiplin dalam mendapatkan ilmu. Namun keperluan memperolehi ilmu agama tidak harus melalui disiplin sedemikian. Imam As-Syafi’e pernah mengkhabarkan, apajua hal agama yang diperolehi terus daripada RasululLah S.A.W. (dengan izin) atau daripada kitab Allah, maka pendapatnya hendaklah dilemparkan ke sebalik dinding. Demikian itulah mazhab yang beliau sendiri akan turuti. Imam Syafi’e sendiri pernah ditanya pendapatnya tentang suatu hal dalam agama lalu dengan nada marah beliau menyatakan bahawa beliau bukanlah rahib Nasrani yang menggantungkan palang salib dilehernya sehingga boleh mengeluarkan hukum daripada pendapatnya. Dengan lain perkataan beliau tidak mahu dirinya disembah sebagai sekutu Tuhan dalam hal hukum agama, yang akan dituruti darinya, yang akan dijadikan syari’at agama.

“RasululLah S.A.W. menyampaikan risalah-risalah

Tuhan. Khalifah-khalifah sesudah baginda juga

menyampaikan risalah-risalah Tuhan. Ulama-ulama
silam menyampaikan risalah-risalah Tuhan. Namun 
‘ulama-ulama’ mutakhir suka menyampaikan 
kepada manusia ‘agama’ mereka sendiri”